Gewoon ik.
Hi! Ik ben Carmen Eerland en samen met mijn man Peter, onze zoon Daan en hond Tedje, woon ik in Rotterdam. Net iets buiten het centrum bij het bos. Tussen stad en natuur.
Ik wil graag anderen laten zien dat je altijd weer terug kan komen in je eigen kracht. Wat je ook hebt meegemaakt. Grote uitdagingen of kleine. Hoe je je ook voelt. Je kan weer puur jezelf worden. Leven zoals jij wil. Zonder angsten en onzekerheden. In je kracht!
Het is nu een soort van missie. Of passie ;-). Want ook ik ben door het donker gegaan om uiteindelijk weer het licht te kunnen zien.
Ik leef niet meer vanuit een overlevingskracht, maar vanuit een pure kracht, vanuit mijzelf. Zonder muur, niet op wilskracht, zonder grootsheid. Gewoon ik!
Overlevingskracht.
Uit eigen ervaring weet ik dat het volledig in je eigen kracht staan iets anders is dan in je kracht staan vanuit een overlevingskracht.
Vanuit overlevingskracht moet je veel. Doe je ‘stoer’, oordelend en onverschillig. Je vecht; het kost je moeite om alles te laten stromen. Je bent niet sterk, maar je maakt je groot. Allemaal onbewust.
Leven vanuit je eigen kracht gaat in een flow. Alles gaat vanzelf. Je maakt de juiste keuzes vanuit vertrouwen en blijdschap. Dat kan ook niet anders, want je hebt je eigen waarde gecreëerd. Je weet precies wat je nodig hebt!
Geluk kan je vermenigvuldigen door te delen.
Mijn verhaal.
Achteraf gezien heb ik volledig geleefd vanuit een overlevingskracht na een pittige, onberekenbare jeugd. Vol spanning. Niemand had iets door.
Als iets als kind te groot is bouw je een veilig muurtje om je heen. Gaat vanzelf. Dan hoef je niet te voelen. Het helpt je als kind door pijnlijke of onplezierige situaties heen te komen.
Een overlevingsmechanisme is aangeleerd, onbewust gedrag. Om te overleven. En graag ook nog op een fijne manier, zonder teveel pijn.
Vaak dient zo’n mechanisme je niet meer als je ouder bent geworden. Sterker nog, het kan je flink in de weg zitten. En dat deed het. Totaal onbewust.
Dat ik in ‘standje overleven’ leefde, had ik niet door. Ging toch goed?! Ik luisterde niet naar wat ik echt nodig had, maar reageerde vanuit angst en pijn. Vanuit aangeleerd gedrag, dat ik mij als kind eigen had gemaakt. Dat mij altijd had geholpen. Wist ik veel..
Bij mij is ‘het’ er ineens uitgekomen. Ik kon het niet meer tegenhouden. Maar soms blijven mensen er hun hele leven mee lopen. Met hen is niets aan de hand. “Ik heb alles verwerkt.”. Denken ze.. Als dit een beetje onverschillig en stoer wordt gezegd, weet je eigenlijk al genoeg ;-). Zo was ik ook, haha!
Een paar jaar geleden waren we met vakantie. En daar ging het mis. Ineens! Er gebeurde iets “kleins”, maar het werd iets “groots”. Heel groot achteraf gezien. Ik had zoveel verdriet, maar voelde niets. Hele grote dikke tranen, maar voelde niets. En dat vond ik eng. Geen gevoel meer. Zo’n dikke muur opgebouwd. Er kwam niets meer doorheen. Behalve angst en onverschilligheid.
Ik had hulp nodig. Van buitenaf. Ik kon dit niet alleen. Ik had er al te lang mee rondgelopen. Tuurlijk wist ik dat. Ik was er al eerder tegenaan gelopen, maar besefte niet dat het anders kon.
En ja! Hoe oneerlijk ik dat ook vond. Het was mij allemaal aangedaan en ik moest hulp zoeken? Klopt! Alleen ik kon mijn eigen leven helen. De regie pakken. En ik was nu volwassen, duss.. Verantwoordelijkheid nemen!
Tijd om weer echt mezelf te worden. Zonder muur. De echte Carmen. Vanuit mijn pure ik..’
Voelen.
Ik heb niet gekozen voor de reguliere weg. Ik wilde voelen. Ik had veel in mijn leven zelf moeten oplossen, dus ook dit ging ik op mijn manier doen. En gelukkig!
Ik ben gedeeltelijk de spirituele weg ingeslagen. Met beide benen op de grond. Mensen kunnen het mij vertellen, maar ik wilde het zelf ondervinden. En vooral voelen. Wat mensen er ook van vonden. Dit was mijn stukje.
Ik was toen al ondernemer en in die tijd kon ik lekker in de overlevingsstand doorgaan. Dus doordeweeks was er niets aan de hand. Niemand had iets door. Hard werken; het ging goed. Leek het. Lekker veilig. Leek mega sterk. Maar dit was natuurlijk wel mijn valkuil.
Ik had veel aan te kijken. Maar als het dan wel weer gaat, stel je het uit. Het gaat wel weer. Ik kijk het nog even aan. Nu zie ik dat het vluchtgedrag was. Natuurlijk is het eng om het verleden aan te kijken. Stiekem wist wel wat daarachter zat.
Dat het allemaal leek mee te vallen is ook de reden dat ik bijna 40 jaar niet de behoefte heb gehad om er ook maar iets aan te doen. Om ook maar iets te vertellen. Het was zo ver weggestopt.
Ik leek mega sterk. En ongrijpbaar. Verwarrend naar de mensen om mij heen. “Zij is zo sterk. Zij heeft alles goed voor elkaar”..Als je met een muur om je heen leeft, zien mensen je behoeften niet. Ikzelf eigenlijk ook niet..
Ik wilde dit uitzoeken. Het was verwarrend. En niet alleen voor mij.
De muur brokkelde af.
Een geordende rugzak.
Wat ik onderweg ben tegengekomen, is dat we bijna alles wat we over onszelf hebben geleerd, niet zijn. Ha! Én je moet eerst door het donker heen, om het licht te kunnen zien. Het voelt nu zo fijn! Eindelijk Carmen. Heus nog met een rugzak, maar wel een geordende rugzak!
Én wat ik nog meer heb geleerd! Spiritualiteit is niet zweverig. Het is zo belangrijk om te voelen. Én te vertrouwen! Op het leven. En er niet in te blijven hangen. Geen drama!
The only time you should ever look back, is to see how far you've become.
Nog een paar leuke weetjes over mij?
Volume graag op een even nummer…
Ik haat ontbijt op bed.
Als ik voel dat iets goed is, ben ik niet meer te stoppen. Heel erg overdreven.
Direct, eerlijk, maar met respect. En een vleugje humor graag!
Een spirituele Rotterdamse. Nuchter, direct en een tikkeltje zweverig.
En nu jij. Wat is jouw verhaal?
Je gegevens worden vertrouwelijk behandeld volgens mijn privacyverklaring.